Daar zit je dan. Alleen. Of met je kind(eren) thuis. Je man komt voorlopig niet thuis. Hoe ga je het redden? Wat zeg ik tegen de buren, vrienden? Wat vertel ik tegen mijn kind waarom papa er niet is? Hoe ga ik om met gevoelens van schaamte? Ik kan er toch niets aan doen dat mijn man in de gevangenis zit… Vragen, vragen en nog eens vragen. Partners van gedetineerden die daar niet mee willen blijven zitten, kunnen aankloppen bij De Sluis. Voor een luisterend oor zonder te veroordelen.
Voor degenen achter gesloten deuren is het leven niet fijn, voor het thuisfront net zo min. Corry (achternaam om privacy redenen weggelaten) is bij De Sluis spil in de zorg voor de achtergebleven vrouwen en kinderen. Wat kunnen die verwachten als ze bij De Sluis aankloppen?
Klankbord
,,Belangrijkste: een luisterend oor. Een klankbord. Achterblijvers hebben vaak talloze vragen. Maar willen ook hun verhaal kwijt. Bij ons kan dat omdat onvoorwaardelijke liefde voor de medemens bovenaan staat. Daarmee win je harten”, aldus Corry. ’Gewoon’ luisteren naar wat er is gebeurd. Richting geven over hoe nu verder. Tips waardoor je beter om kunt gaan met de schaamte dat je partner vast zit.”
Door met het leven…
,,De hulp begint bij een telefoontje of mailtje naar De Sluis. Het klinkt makkelijk, maar ik snap dat er een drempel ligt. Vrouwen kunnen zwaar teleurgesteld zijn in hun partner. Tegelijk moeten ze wel door met hun leven. Dan is het goed te weten dat wij hulp bieden zonder dat er wordt geoordeeld”, licht Corry toe.
Zelf begon ze in 2011 met deze vorm van hulp bieden aan de medemens. Na haar psychosociale opleiding werd de theorie omgezet in bieden van daadwerkelijk zorg. ,,Dit werk heeft mij wel de ogen geopend. Je staat stil bij het effect van beslissingen die je neemt in een mensenleven. Ik ben blij zoveel te mogen betekenen voor partners van iemand die een verkeerde afslag nam en daardoor langdurig geparkeerd staat.”
Wat heb je aan bagage nodig om dit werk te kunnen doen? ,,Een groot hart voor de medemens én veel empatisch vermogen. Familiezorg bied ik ook bij een andere stichting. Na een gesprek maak ik altijd een rapport. Dat gaat naar de maatschappelijk werker. Zo word ik zelf ondersteund. Heb ik zelf vragen of problemen, dan kan ik ze daar kwijt. Het verslag werkt bij mij goed om het hoofd leeg te maken. Afstand te nemen van wat ik heb gehoord. Hoe groot het leed ook soms is, ik neem het niet mee naar huis.”
